شیخ اجل پوز می زند

از در درآمدی و من از خود به در شدم

گویی از این جهان به جهان دگر شدم

گوشم به راه، تا که خبر می‌رسد ز دوست

صاحب خبر بیامد و من بی‌خبر شدم

چون شبنم اوفتاده بدم پیش آفتاب

مهرم به جان رسید و به عیوق بر شدم

گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق

ساکت شود، بدیدم و مشتاق تر شدم

دستم نداد قوت رفتن به پیش یار

چندی به پای رفتم و چندی به سر شدم

تا رفتنش ببینم و گفتنش بشنوم

از پای تا به سر، همه سمع و بصر شدم

من چشم از او چگونه توانم نگاه داشت

کاول به دیدن او دیده‌ور شدم

بیزارم از وفای تو یک روز و یک زمان

مجموع اگر نشستم و خرسند اگر شدم

اول خود التفات نبودش به صید من

آخر چنین اسیر کمند نظر شدم

گویند روی سرخ تو سعدی چه زرد کرد

اکسیر عشق در مسم افتاد و زر شدم